CDMA (Code Division Multiple Access)
jest technologią telefonii komórkowej jednoczesnego dostępu telefonów komórkowych do nadajnika pozwalającą uzyskać dużą pojemność komórki.
Telefonia komórkowa, w której wiele telefonów równocześnie komunikuje się z nadajnikiem, musi korzystać z jakiejś metody jednoczesnego dostępu. W telefonii GSM (tzw. druga generacja) stosuje się w tym celu dwie metody:
* FDMA, czyli podział częstotliwości; każdy telefon nadaje na innej częstotliwości, jedynie zbliżonej do częstotliwości deklarowanej (900, 1800 lub 1900 MHz)
* TDMA, czyli podział czasu; telefony nadające na tej samej częstotliwości nadają tylko w określonych odstępach czasowych (ang. time slot)
Metoda CDMA opiera się na tym, że wiele telefonów rozmawia równocześnie i na tej samej częstotliwości, z tym tylko, że dane przesyłane przez każdy telefon są odpowiednio zakodowane. Można to sobie wyobrazić jak rozmowę sześciu osób przy jednym stole, przy czym jedynie po dwie parami naprzeciw siebie rozmawiają w tym samym języku.
Metoda ta opiera się na używaniu tzw. kodów Walsha. Polega to na tym, że jeden bit danej jest kodowany za pomocą odpowiedniej sekwencji bitowej, natomiast urządzenie odbierające za pomocą klucza (którym jest ten kod Walsha) potrafi wiadomość rozkodować. Sekwencja ta nie jest byle jaka, lecz tak dobrana, że komunikat zakodowany tym właśnie kodem, którego się aktualnie używa jako klucza, zostaje wzmocniony, natomiast pozostałe komunikaty zostaną osłabione. Dzięki temu wszystkie komunikaty mogą się swobodnie mieszać ze sobą, nadajnik odbiera komunikaty od wszystkich telefonów zmieszane w jedno, a na nadajniku następuje dopiero odfiltrowanie każdego pojedynczego komunikatu za pomocą odpowiadającego mu kodu.
Metoda ta może być również częściowo wspomagana FDMA, lecz nie jest ona używana równolegle z CDMA, raczej wyłącznie jako środek pomocniczy. Różnica w pojemności pomiędzy CDMA i FDMA jest liczona w rzędach wielkości.(Wikipedia)
Tweet Telefonia komórkowa, w której wiele telefonów równocześnie komunikuje się z nadajnikiem, musi korzystać z jakiejś metody jednoczesnego dostępu. W telefonii GSM (tzw. druga generacja) stosuje się w tym celu dwie metody:
* FDMA, czyli podział częstotliwości; każdy telefon nadaje na innej częstotliwości, jedynie zbliżonej do częstotliwości deklarowanej (900, 1800 lub 1900 MHz)
* TDMA, czyli podział czasu; telefony nadające na tej samej częstotliwości nadają tylko w określonych odstępach czasowych (ang. time slot)
Metoda CDMA opiera się na tym, że wiele telefonów rozmawia równocześnie i na tej samej częstotliwości, z tym tylko, że dane przesyłane przez każdy telefon są odpowiednio zakodowane. Można to sobie wyobrazić jak rozmowę sześciu osób przy jednym stole, przy czym jedynie po dwie parami naprzeciw siebie rozmawiają w tym samym języku.
Metoda ta opiera się na używaniu tzw. kodów Walsha. Polega to na tym, że jeden bit danej jest kodowany za pomocą odpowiedniej sekwencji bitowej, natomiast urządzenie odbierające za pomocą klucza (którym jest ten kod Walsha) potrafi wiadomość rozkodować. Sekwencja ta nie jest byle jaka, lecz tak dobrana, że komunikat zakodowany tym właśnie kodem, którego się aktualnie używa jako klucza, zostaje wzmocniony, natomiast pozostałe komunikaty zostaną osłabione. Dzięki temu wszystkie komunikaty mogą się swobodnie mieszać ze sobą, nadajnik odbiera komunikaty od wszystkich telefonów zmieszane w jedno, a na nadajniku następuje dopiero odfiltrowanie każdego pojedynczego komunikatu za pomocą odpowiadającego mu kodu.
Metoda ta może być również częściowo wspomagana FDMA, lecz nie jest ona używana równolegle z CDMA, raczej wyłącznie jako środek pomocniczy. Różnica w pojemności pomiędzy CDMA i FDMA jest liczona w rzędach wielkości.(Wikipedia)
