PCM (Pulse Code Modulation)

metoda zamiany sygnału analogowego na cyfrowy. Używana w telekomunikacji oraz do zapisu na płytach CD (CD-Audio), DVD i w cyfrowej obróbce sygnału (np. w procesorach dźwięku), do przetwarzania obrazu, w wielu zastosowaniach przemysłowych.

Metoda polega na wykonywaniu pomiaru wartości chwilowej sygnału (próbkowaniu) w określonych (najczęściej równych) odstępach czasu, czyli z określoną częstością (tzw. częstotliwość próbkowania). Wartość chwilowa sygnału jest reprezentowana za pomocą słowa kodowego, którego wartości odpowiadają wybranym przedziałom sygnału wejściowego. Przydział zakresu wartości analogowej jednej wartości cyfrowej jest nazywany kwantyzacją sygnału, prowadzi to do pewnej niedokładności (błąd kwantyzacji). Im większa częstotliwość próbkowania i im więcej bitów słowa kodowego reprezentuje każdą próbkę, tym dokładność reprezentacji jest większa, a tak zapisany sygnał jest wierniejszy oryginałowi. Liczba poziomów kwantyzacji jest zazwyczaj potęgą liczby 2 (ponieważ do zapisu próbek używane są słowa binarne) i wyraża się wzorem 2n, gdzie n to liczba bitów przeznaczona na pojedynczą próbkę.

Dźwięk w formie PCM może być zapisywany z różną częstotliwością próbkowania, najczęściej jest to 8 kHz (telefonia), 44.1 kHz (płyty CD-Audio), 48 kHz lub 96 kHz (płyty DVD), oraz różną rozdzielczością, najczęściej 8, 16, 20 lub 24 bitów na próbkę, może reprezentować 1 kanał (dźwięk monofoniczny), 2 kanały (stereofonia dwukanałowa) lub więcej kanałów (stereofonia dookólna).

Reprezentacja dźwięku próbkowana z częstotliwością 44 kHz i reprezentowana na 16 bitach na próbkę jest uważana za bardzo wierną swemu oryginałowi.(Wikipedia)